Dit vroeg Hugo Borst aan een partner van een dementerende in zijn televisieprogramma ‘In de Leeuwenhoek’, het Rotterdamse tehuis voor PG patiënten. PG betekent psychogeriatrisch; In Jip-enJanneke taal heeft een PG patiënt een aandoening die gepaard gaan met beperkingen van de geestelijke vermogens op hoge leeftijd. Deze mevrouw ondervond aan den lijve de problemen na de bezuinigingen in de gezondheidszorg de afgelopen jaren en koos de dood boven het verpleeghuis. Dat geeft wel aan hoe diep het bij haar zit/zat.
Onlangs startte omroepvereniging Max met het laatste seizoen van Dokter Deen, de dokter van Vlieland. Aan het eind van het vorig seizoen trouwde ze haar liefde, Oscar. In de eerste aflevering van dit seizoen hoorden we dat het stel aan een wereldreis bezig was, maar ze kwamen al snel terug naar Vlieland. Oscar zat in een rolstoel en bleek de spierziekte ALS te hebben. Zijn gezondheidstoestand ging zienderogen achteruit. In een gesprek met één van de dokters van de praktijk gaf hij aan zelf de keuze te willen maken om dood te gaan, zodra de kwaliteit van het leven in zijn ogen onvoldoende werd. Half april werd de aflevering uitgezonden, waar hij, op de dag van zijn verjaardag, euthanasie kreeg. Zowel deze aflevering als de aflevering, waarin zijn begrafenis werd getoond, is zeer respectvol gemaakt. Hulde aan de makers, alsmede de omroepvereniging voor ouderen, MAX. Lef, dat ze dit moeilijke onderwerp op deze integere wijze aan de kaart hebben gesteld.
Mijn moeder heeft de laatste twintig jaar van haar leven met heel wat kwalen te maken gehad. Zoals o.a. Reuma en Diabetes. Aanpassen viel niet mee, maar ze heeft dit altijd op een zeer positieve en opgewekte manier gedaan. Tot de dag van mijn verjaardag in december 2011. Mijn ouders kwamen beiden langs en mijn moeder liep echt niet goed. En in tegenstelling tot de vele andere keren, dat ik naar haar gezondheid vroeg en ze steevast ‘Best!’ zei, antwoordde ze dit keer dat het niet goed ging. Toen ze die avond vertrok, gingen haar benen een andere kan op dan dat ze wilde. In de maanden die volgden ging het steeds slechter. Haar bioritme was totaal in de war en ze is meerdere keren gevallen. Uiteindelijk belandden we in het ziekenhuis, waar, na zes weken, de ziekte CreutzfeldtJacob werd geconstateerd. In de volksmond Gekke-koeienziekte. Een afschuwelijke ziekte, die terminaal is, maar de weg naar het einde is echt afschuwelijk.
Als familie hebben we zowel in die tijd, als later met de ziekte van mijn vader, te maken gehad met de medische hiërarchie. De hoogste in rang bepaalt, wat er gebeurt, ook als de verzorgenden een andere mening hebben. Mijn moeder heeft vaak aangegeven nooit van haar leven naar een verpleeghuis te willen gaan, maar we werden ertoe verplicht door de neuroloog. Op dat moment heb ik zelf bepaald, dat dit bij mij niet zal gebeuren. Binnen een maand werd ik lid van de NVVE, de Nederlandse Vereniging van het Vrijwillig Levenseinde en heb ik wilsverklaringen ingevuld en onder andere aan de huisarts gegeven. Als er met mij wat gebeurt, bepaalt mijn vrouw wat er moet gebeuren en geen arts. En als zij niet in staat is dit te doen, dan vervult mijn broer die rol.
Heb je dan geen vertrouwen in de medische wereld? Natuurlijk wel. Maar voor elk bedrijf, organisatie of afdeling geldt, dat niet automatisch de hoogste in rang altijd de beste keuzes maakt en dat geldt zeker ook voor artsen. Dat hebben wij als familie aan den lijve ondervonden. In mijn geval heb ik meer vertrouwen in mijn vrouw en mijn familie.
Gerard